۷۰ فضیلت منحصر به‌فردامیرالمؤمنین علیه السلام
۱. من يك چشم به هم زدن به خدا شرك نَورزيدهام ( نه شرک آشکار و نه شرک پنهان ) و هرگز بَت لات و عزّى را نپرستيدهام.
2. من هرگز شراب ننوشيدم.
3. پيامبر خدا(ص) در دوران كودكى مرا از پدرم درخواست نمود و از همان زمان مرا هم خوراك و همدم و هم صحبت خود نمود.
4. من نخستين فرد در ميان مردم بودم كه ايمان آوردم.
5. پيامبر خدا (ص) فرمود: اى على! تو نسبت به من به منزله هارون از موسى هستى جز آن كه پس از من پيامبرى نيست.
6. من آخرين فرد از مردم بودم كه از پيامبر خدا (ص) جدا شده و حضرتش را در آغوش نهادم.
7. آنگاه كه پيامبر خدا (ص) به غار رفت مرا در جاى خود خوابانيد و با لحاف خود پوشانيد، هنگامى كه مشركان آمدند، گمان كردند كه من محمّد هستم، مرا از خواب بيدار كرده و گفتند: رفيقت چه شد؟ گفتم: دنبال كارش رفته. گفتند: اگر فرار كرده بود اين هم با خود می برد.
8. پيامبر خدا (ص) هزار در دانش به من آموخت كه در هر يك، هزار در ديگر گشوده مىشود و هيچ از اينها را به كسى نياموخت.
9. پيامبر خدا (ص) به من فرمود: «اى على! آنگاه كه خداوند پيشينيان و پسينيان را محشور كند، براى من منبرى برتر از منبرهاى پيامبران و براى تو منبرى برتر از منبرهاى اوصيا مىگذارند و تو بر فراز آن مىروى».
10. من از پيامبر خدا مى شنيدم كه مى فرمود: «در روز رستاخيز چيزى به من داده نمى شود جز آن كه همانند آن را براى تو درخواست مى كنم.»
11. پيامبر خدا (ص) فرمود: اى على! تو برادر من هستى و من برادر توأم و دست تو ميان دست من خواهد بود تا وارد بهشت شويم.
12. پيامبر خدا (ص) فرمود: اى على! مَثَل تو در ميان امّت من همانند مثل كشتى نوح است كه هر كس بر آن سوار شد نجات يافت و هر كس از آن باز ماند غرق شد.
13. پيامبر خدا (ص) عمامه خويش را با دست خود بر سر من نهاد و دعاهاى پيروزى بر دشمنان خدا را در مورد من خواند، پس من با اذن خداى متعال آنها را شكست دادم. ( شاید منظور پیروزی در
جنگ خندق بوده است )
14. پيامبر خدا (ص) به من دستور داد كه دست خود را به پستان گوسفندى كه خشك شده بود بكشم، عرض كردم: اى پيامبر خدا! شما دست بكشيد. فرمود: «اى على! كار تو كار من است.» من دست خود را بر آن كشيدم، پس شيرش جوشيد. جرعهاى از آن به پيامبر خدا(ص) دادم. آنگاه پيرزنى آمد كه از تشنگى شكوه مىكرد، او را از شير سيراب نمودم، پيامبر خدا (ص) فرمود: «من از خداى متعال خواستم كه دست تو را مبارك قرار دهد، و خدا نيز چنين كرد.»
15. پيامبر خدا (ص) به من وصيت كرد و فرمود: «اى على! جز تو كسى نبايد مرا غسل بدهد و جز تو نبايد كسى همه اندام مرا ببيند. چرا كه اگر كسى ـ جز تو ـ تمام اندام مرا ببيند، ديدگانش از كاسه سر بيرون مىآيند.» عرض كردم: اى پيامبر خدا(ص) من چگونه بدن شما را بگردانم! فرمود: «تو به زودى يارى خواهى شد.» سوگند به خدا هر عضوى از اعضاى پيامبر را خواستم بگردانم، آن عضو براى من گردانده شد.
16. هنگامى كه خواستم بدن مبارك پيامبر خدا(ص) را برهنه كنم ندايى رسيد كه: «اى جانشين محمّد! او را برهنه مكن و در همان حال كه پيراهن بر تن دارد غسلش بده.» سوگند به خدايى كه او را به پيامبرى گرامى داشته و به رسالت مخصوص نموده! من همه اندام او را نديدم و اين ويژگى است كه خداوند مرا از بين اصحاب آن حضرت مخصوص گردانيده است.
17. خداوند فاطمه (س) را به همسرى من درآورد، البته پيش از اين ابو بكر و عمر از او خواستگارى كرده بودند ولى خداوند از بالاى آسمانهاى هفتگانهاش او را به همسرى من درآورد، پيامبر خدا (ص) فرمود: «اى على! گوارايت باد كه خداى متعال فاطمه، بانوى زنان بهشتيان را كه پاره تن من است به همسرى تو درآورد.» عرض كردم: اى پيامبر خدا! آيا من از تو نيستم؟ فرمود: «آرى، اى على! تو از من و من از تو بسان دست راست من از دست چپم هستى، من در دنيا و آخرت از تو بىنياز نيستم.»
18. پيامبر خدا (ص) به من فرمود: اى على! تو در جهان آخرت پرچم حَمد را بدست خواهى گرفت، و تو در روز رستاخيز از همه آفريدگان به من نزديكتر مىنشينى، در آن روز فرشى براى من و فرشى براى تو گسترده مىشود، من در گروه پيامبران و تو در گروه جانشينان خواهى بود، بر سر تو تاج نور و افسر كرامت نهاده مىشود و هفتاد هزار فرشته پيرامون تواند تا خداوند متعال از حساب آفريدگان فارغ شود.
19. پيامبر خدا (ص) به من فرمود: «تو به زودى با پيمانشكنان، بىدادگران و از دين خارجشدگان نبرد خواهى كرد. پس هر كس از آنان با تو نبرد كند تو در عوض يك تن از آنان، صد هزار نفر از شيعيان خود را شفاعت خواهى كرد. عرض كردم: اى پيامبر خدا! پيمانشكنان كيانند؟ فرمود: طلحه و زبير، آن دو به زودى در حجاز با تو بيعت كرده و در عراق آن را خواهند شكست، اگر چنين كردند با آنان پيكار كن، چرا كه جنگ با آن دو سبب پاكيزگى اهل زمين است.» عرض كردم: دادگران كيانند؟ فرمودند: «معاويه و افراد او. عرض كردم: خارجشوندگان از دين كيانند؟ فرمود: ياران ذَو الثَّديَه كه همانند بيرون آمدن تير از كمان از دين بيرون مىروند. با آنان نيز بجنگ كه با كشتار آنان گشايشى براى زمينيان و كيفرى زودرس بر آنان و ذخيرهاى براى تو در پيشگاه خداوند متعال در روز رستاخيز خواهد شد.
۲۰. پيامبر خدا(ص) فرمود: اى على! مثل تو در ميان امّت من همچون مثل دروازه حِطّه بنى اسرائيل است، پس هر كس وارد ولايت تو شود در واقع وارد دروازه حطه شده آنسان كه خداوند فرمان داده است.
21. پيغمبر خدا (ص) فرمود: «من شهر دانش و على دروازه آن است و به شهر جز از دروازهاش وارد نمىشوند.» آنگاه فرمود: «اى على! به راستى كه به زودى تو ذمّه مرا مراعات خواهى كرد و به روش من جنگ خواهى نمود و امت من با تو مخالفت خواهند نمود.»
22. پيامبر خدا (ص) به من فرمود: به راستى كه خداى متعال دو فرزندم حسن و حسين (ع) از نورى كه به تو و فاطمه(س) عنايت كرد، آفريد و آنها همانند دو گوشوارهاى هستند كه در گوش لرزانند، و نور آنها هفتاد هزار مرتبه به نور شهيدان فزونى دارد، اى على! خداوند متعال به من وعده داده كه آنها را آنگونه گرامى بدار كه جز پيامبران و فرستادگان كسى را آن گونه گرامى نداشته است.
23. پيامبر خدا(ص) در دوران زندگىاش در حضور همه اصحابش و عموى من عباس انگشتر، زره و كمربندش را به من عطا فرمود و شمشيرش را بر كمر من بست. پس خداوند متعال از ميان آنها تنها مرا ويژه اين شرافت كرد.
24. خداوند متعال به پيامبرش آيه نازل كرد كه: « يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذا ناجَيْتُمُ الرَّسُولَ فَقَدِّمُوا بَيْنَ يَدَيْ نَجْواكُمْ » اى كسانى كه ايمان آوردهايد! آنگاه كه خواستيد با پيامبر نجوا و درگوشى صحبت كنيد بايستى پيش از سخن درگوشى صدقه بدهيد. من دينارى داشتم كه آن را به ده درهم فروختم، و هر وقت خواستم با پيامبر خدا (ص) محرمانه حرف بزنم پيش از آن يك درهم صدقه مىدادم، سوگند به خدا! اين كار را ـ قبل از من و بعد از من ـ حتى يك نفر از اصحاب انجام نداد. آنجا بود كه خداوند اين آيه را فرو فرستاد: « أَ أَشْفَقْتُمْ أَنْ تُقَدِّمُوا بَيْنَ يَدَيْ نَجْواكُمْ صَدَقاتٍ فَإِذْ لَمْ تَفْعَلُوا وَ تابَ اللَّهُ عَلَيْكُمْ » آيا ترسيديد كه پيش از نجواى خود صدقهاى بدهيد؟ اينك كه انجام نداديد خداوند توبه شما را پذيرفت ...» آيا توبه جز از گناهى است كه سرزده است؟ ( سوره مجادله، آيات 14- 13 )
25. پيامبر خدا(ص) به من فرمود: «بهشت بر پيامبران حرام است تا من وارد آن شوم و و بر اوصيا حرام است تا اين كه تو وارد آن شوى، اى على! به راستى كه خداوند متعال به من در مورد تو مژدهاى داده كه پيش از من به هيچ پيامبرى چنين مژدهاى نداده است، به من مژده داده كه تو سرور اوصيا هستى و اين دو فرزندت حسن و حسين(ع) در روز رستاخيز سرور جوانان بهشتيان هستند.
26. جعفر، برادر من در بهشت با فرشتگان با دو بالى كه از درّ، ياقوت و زبرجد تزيين شده، پرواز مىكند.
27. عموى من حمزه در بهشت سرور شهيدان است.
28. پيامبر خدا (ص) فرمود: «به راستى كه خداوند متعال به من در باره تو وعدهاى داده كه هرگز خلف در وعده نمىكند، كه مرا پيامبر و تو را وصى قرار داد. به زودى تو از امّت من پس از من همان خواهى ديد كه موسى از فرعون ديد، بنا براين، شكيبا باش! و به حساب خدا منظور كن تا اين كه به ديدار من آيى. سپس من كسى را كه تو را دوست دارد، دوست مىدارم و آن را كه با تو دشمنى كند دشمن دارم.»
29. پيامبر خدا(ص) فرمود: «اى على! تو صاحب حوض هستى، جز تو كسى مالك آن نيست و به زودى گروهى نزد تو خواهند آمد كه از تو آب مىخواهند. پس تو، به آنان مىگويى: نه، نه، و نه حتّی يك ذرّه، پس آنان با چهره سياه بازمىگردند، و به زودى شيعيان من و تو بر تو وارد خواهند شد، پس تو به آنان مىگويى: به صورت كامل سيراب شويد، پس آنان با چهرههاى سفيد سيراب مىگردند.
30. پيامبر خدا 9فرمود: «امّت من در روز رستاخيز با پنج پرچم محشور مىشوند: نخستين پرچمى كه نزد من آيند، پرچم فرعون اين امّت است كه همان معاويه است. دومين پرچم با سامرى اين امّت است كه همان عمرو بن عاص است. سومين پرچم با جاثليق اين امّت است كه همان ابو موسى اشعرى است. چهارمين پرچم؛ اَبا الأعوَر سَلمى است و پنجمين پرچم به همراه تو است ـ اى على! ـ كه همه مؤمنان در زير آن هستند و تو پيشواى آنان هستى. آنگاه خداوند متعال بر آن چهار گروه مىفرمايد:« ارْجِعُوا وَراءَكُمْ فَالْتَمِسُوا نُوراً فَضُرِبَ بَيْنَهُمْ بِسُورٍ لَهُ بابٌ باطِنُهُ فِيهِ الرَّحْمَةُ » به پشت سرتان برگرديد و نورى درخواست كنيد! پس ديوارى ميان آنان كشيده مىشود كه دروازه اى دارد كه در بطن آن رحمت است و آنان شيعيان من و كسانى هستند كه مرا دوست داشته و به همراه من با گروه ستمگر و آنان كه از صراط سرنگون شدند جنگيدند، و دروازه رحمت است و آنان شيعيان منند، پس آنان ندا در دهند: « أَ لَمْ نَكُنْ مَعَكُمْ قالُوا بَلى وَ لكِنَّكُمْ فَتَنْتُمْ أَنْفُسَكُمْ وَ تَرَبَّصْتُمْ وَ ارْتَبْتُمْ وَ غَرَّتْكُمُ الْأَمانِيُّ حَتَّى جاءَ أَمْرُ اللَّهِ وَ غَرَّكُمْ بِاللَّهِ الْغَرُورُ فَالْيَوْمَ لا يُؤْخَذُ مِنْكُمْ فِدْيَةٌ وَ لا مِنَ الَّذِينَ كَفَرُوا مَأْواكُمُ النَّارُ هِيَ مَوْلاكُمْ وَ بِئْسَ الْمَصِيرُ » مگر ما با شما نبوديم؟ گويند: آرى، ولى شما خود را فريب داده و به انتظار نشسته و به ترديد افتاديد و آرزوها شما را فريب داد تا اين كه فرمان خداوند فرا رسيد و شيطان فريبكار شما را نسبت به خدا فريب داد. . پس امروز نه از شما فديهاى گرفته مىشود و نه از كسانى كه كفر ورزيدند، جايگاه شما آتش است، همان مولاى شما و بد فرجامى است. آنگاه امّت و شيعيان من وارد مىشوند و از حوض محمّد(ص) سيراب مىگردند. در آن هنگام در دست من عصايى از چوب عوسَج است كه با آن دشمنان خود را ـ همانند راندن شتر ناشناس ـ مىرانم.
31. پيامبر خدا(ص) فرمود: «اگر چنين نبود كه غاليان از امت من در مورد تو گفتارى را گويند كه مسيحيان در مورد عيسى بن مريم گفتند، در مورد تو سخنى را مىگفتم كه از هيچ جمعيتى از مردم گذر نكنى مگر اين كه خاك زير پايت را به عنوان تبرك گرفته و از آن شفا طلبند».
32. پيامبر خدا(ص) فرمود: «خداوند متعال مرا با رعب ( و وحشتى كه در دل دشمنان مىافكند ) يارى كرد، از او خواستم كه تو را نيز به مانند آن يارى كند.»
33. پيامبر خدا(ص) دهان بر گوش من نهاد و آنچه را كه رخ داده و تا روز رستاخيز رخ خواهد داد، به من آموخت. خداوند اين مهم را بر زبان پيامبرش بر من جارى فرمود.
34. مسيحيان مدّعى شدند كه مباهلهاى انجام دهند، خداوند در اين باره آيهاى فرو فرستاد كه: « فَمَنْ حَاجَّكَ فِيهِ مِنْ بَعْدِ ما جاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعالَوْا نَدْعُ أَبْناءَنا وَ أَبْناءَكُمْ وَ نِساءَنا وَ نِساءَكُمْ وَ أَنْفُسَنا وَ أَنْفُسَكُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَى الْكاذِبِينَ » پس هر كس پس از آمدن دانش بر تو، با تو ستيزه و محاجّه كند، پس بگو: بياييد فرزندان ما و فرزندان شما، زنان ما و زنان شما، و جانهاى ما و جانهاى شما را فراخوانيم. آنگاه مباهله كنيم و لعنت خدا را بر دروغگويان قرار دهيم.» پس در اينجا جان من، همان جان پيامبر خدا(ص) معرفى گرديد و مقصود از زنان، فاطمه زهرا(س) و منظور از فرزندان ما، حسن و حسين (ع) بودند. اينجا بود كه آن گروه پشيمان شده و از پيامبر خدا مىخواستند كه از آنان صرف نظر كند. پيامبر نيز صرف نظر كرد. سوگند به خدايى كه تورات را بر موسى و قرآن را بر محمّد(ص) فرود آورد، اگر آنان با ما مباهله مىكردند قطعا به صورت ميمونها و خوكها مسخ مىشدند.
35. پيامبر خدا(ص) مرا در جنگ بدر فرستاد و فرمود: مشتى از ريگ هايى كه در يك جا جمع شده بياور، من مشتى از آنها را برداشتم و بوييدم. ناگاه متوجه شدم كه از آنها بوى مُشك بلند است، من آن ريگها را آورده و به حضرتش دادم، آن حضرت آنها را به صورت مشركان پرتاب كرد، از آن ريگها چهار عدد از فردوس، يك عدد از مشرق، و يك عدد از مغرب و يك عدد از زير عرش بود، همراه هر ريگى صد هزار فرشته بود كه ياور ما بودند، خداوند با اين فضيلت كسى را ـ نه پيش از من و نه پس از من ـ گرامى نداشته است.
36. پيامبر خدا(ص) به من فرمود: «واى بر كشنده تو! كه او از قوم ثمود و از پىكننده شتر بدبختتر است. و به راستى كه عرش خداى رحمان به جهت كشته شدن تو خواهد لرزيد، پس اى على! مژده باد كه تو در گروه صدّيقان، شهيدان و شايستگان هستى.
37. به راستى كه خداوند متعال از ميان اصحاب حضرت محمّد(ص) مرا ويژه علم ناسخ و منسوخ، محكم و متشابه و خاص و عام نموده است. و اين از مواردى است كه خداوند به جهت آن نسبت به من و پيامبرش منّت نهاده و پيامبر(ص) به من فرمود: اى على! خداوند متعال به من دستور داد كه تو را به خودم نزديك گردانم و دور ننمايم و به تو بياموزم و با تو جفا نكنم، بر من شايسته و لازم است كه از پروردگارم اطاعت كنم و بر تو شايسته و لازم است كه آنچه مىآموزم ياد گيرى.
38. پيامبر خدا(ص) مرا به مأموريتى فرستاد و به من دعاهايى خواند و مرا از آنچه از حضرتش رخ خواهد داد آگاه ساخت. يكى از اصحابش از اين امر اندوهناك شد و گفت: اگر محمّد مىتوانست كه پسر عمويش را پيامبر قرار دهد، اين كار را انجام مىداد. پس خداوند متعال مرا به آگاهى از اين جريان به وسيله زبان پيامبرش شرافت بخشيد.
39. پيامبر خدا(ص) فرمود: «دروغ مىگويد كسى كه مىپندارد مرا دوست مىدارد با اين كه على را دشمن مىدارد، مِهر من و مِهر او جز در دل مؤمن جمع نمىشود. اى على! به راستى كه خداوند بزرگ مِهر من و مِهر تو را در دل نخستين گروهى كه به سوى بهشت پيشى مىگيرند، قرار داده است. و دشمنى من و دشمنى تو را در دل اولين گروهى از گمراهان از امّت من كه به سوى آتش پيشى مىگيرند، قرار داده است.
40. پيامبر خدا(ص) در يكى از جنگها مرا بر سر چاهى فرستاد، به ناگاه متوجه شدم كه در آن چاه آب نيست، بازگشته و جريان را به حضرتش باز گفتم. حضرت به من فرمود: آيا در آن چاه گِل بود؟ عرض كردم: آرى، فرمود: از آن گِل براى من بياور. من برگشته و مقدارى از گِل آن آوردم، حضرتش سخنى در آن گفت. آنگاه فرمود: اين گِل را در ميان چاه بينداز، من گِل را در چاه انداختم ناگاه آبى جوشيد تا اين كه پيرامون چاه پر شد. برگشتم و قضيه را بازگفتم. حضرت به من فرمود: اى على موفق باشى كه جوشش آب به بركت تو بود. اين مَنقَت ويژه اي است كه از ميان اصحاب پيامبر(ص) من بدان افتخار يافتم.
41. پيامبر خدا(ص) فرمود: «اى على! مژده باد تو را كه هم اينك جبرئيل نزد من آمد و به من گفت: اى محمّد! همانا خداوند متعال به اصحاب تو نگريست. پس پسر عمو و همسر دخترت فاطمه(س) را بهترين اصحاب يافت و او را وصىّ و جانشين تو و آن كه پيام تو را مىرساند قرار داد.
42. پيامبر خدا(ص) فرمود: «اى على! مژده باد تو را كه خانه تو در بهشت رو به روى خانه من است و تو به همراه من در آسايشگاه والا در اَعلا عِلّيين در والاترين مقامات خواهى بود.» عرض كردم: اى پيامبر خدا! والاترين مقامات چيست؟ فرمود: اى على! گنبدى از درّ سفيد كه هفتاد هزار در دارد كه جايگاه من و توست.
43. پيامبر خدا(ص) فرمود: «به راستى كه خداوند متعال مِهر مرا همچنين مِهر تو را ـ اى على! ـ در دلهاى مؤمنان جاى داد و كينه من و تو را در دلهاى منافقان جاى داد. پس جز مؤمن پارسا تو را دوست نمىدارد و جز منافق كفرورز تو را دشمن نمىدارد.»
44. پيامبر خدا(ص) فرمود: «هرگز از عرب جز زنازاده و از عَجَم جز بدبخت و از زنان جز زنى كه خراب است، با تو دشمنى نمىورزد.»
45. روزى پيامبر خدا (ص) مرا نزد خودش فرا خواند، من چشم درد داشتم، حضرتش آب دهان مباركش را به چشم من انداخت و فرمود: «خداوندا! گرميش را سرد و سرديش را گرم كن.» سوگند به خدا! تاكنون ديگر چشمم درد نكرد.
46. پيامبر خدا (ص) به فرمان خدا به اصحاب و عموهايش دستور داد در خانههايشان را كه به طرف مسجد باز مىشد ببندند ولى در خانه مرا باز گذاشت. پس براى هيچ كسى مَنقبتى همچون منقبت من نيست.
47. پيامبر خدا (ص) در ضمن وصيتش به من دستور داد تا بدهىهايش را پرداخته و به پيمانهايش وفا كنم. عرض كردم: اى پيامبر خدا! شما مىدانيد كه من دارايى ندارم. فرمود: خداوند تو را يارى خواهد كرد. پس من هر كدام از بدهىها و وعدههاى آن حضرت را كه خواستم انجام دهم خداوند آن را براى من آسان كرد تا اين كه همه بدهىهايش را پرداختم و به پيمانهايش وفا كردم، آنها را شمارش نمودم به هشتاد هزار مورد رسيد و بقيه آنها را كه باقى مانده بود به فرزندم حسن (ص) وصيّت كردم كه اَدا كند.
48. روزى پيامبر خدا(ص) به خانه من آمد، اين در حالى بود كه سه روز بود كه چيزى نخورده بوديم. فرمود: اى على! آيا چيزى دارى؟ عرض كردم: سوگند به خدايى كه تو را با كرامت، گرامى داشته و به رسالت برگزيده سه روز است كه خودم، همسرم و فرزندانم چيزى نخوردهايم. پيامبر خدا(ص) فرمود: اى فاطمه! برو داخل اتاق بنگر كه چيزى هست؟ عرض كرد: هم اكنون بيرون آمدم و چيزى نبود عرض كردم: اى پيامبر خدا! من وارد اتاق شوم؟ فرمود: برو به نام خدا! من وارد اتاق شدم ناگاه ديدم طبقى از خرماى تازه نهاده شده و كاسهاى تِليد كنار آن است. من آنها را محضر پيامبر خدا (ص) آوردم. فرمود: اى على! آيا آن كه اين خوراك را آورد ديدى؟ عرض كردم: آرى. فرمود: او را براى من توصيف كن. عرض كردم: رنگهايى كه از او به نظرم رسيد، رنگى ميان سرخ، سبز و زرد بود. فرمود: اينها رنگهاى بال جبرئيل است. به درّ و ياقوت آزين شده است. پس از تِليد خورديم تا اين كه سير شديم، ولى در آن جز خطوط دستان و انگشتانمان چيزى ديگر نديديم، پس خداوند مرا از ميان اصحابش بدين ويژگى اختصاص داد.
49. پيامبر(ص) تنها مرا مخصوص به وصيّت نمود، پس هر كه به من مهر ورزد او خوشبخت است و در گروه پيامبران محشور مىشود.
50. پيامبر خدا (ص) اعلام برائت را با ابو بكر فرستاد، هنگامى كه رفت، جبرئيل آمد و گفت: اى محمّد! اين پيغام را از جانب تو ابلاغ نمىكند جز خودت يا شخصى كه از خودت باشد. پيامبر(ص) مرا با شتر عَضباى خويش به دنبال او فرستاد، من در ذِى الحُلَيفه به او پيوسته و پيام را از او گرفتم، و خداوند اين مأموريت را به من اختصاص داد.
51. در روز غدير خم پيامبر خدا(ص) در ميان همه مردم مرا پيشواى آنان كرد و فرمود: «هر كس من مولاى او هستم على مولاى اوست. پس دور و نابود باد گروه ستمگران.»
52. پيامبر خدا (ص) فرمود: «اى على! آيا مىخواهى كلماتى را كه جبرئيل به من آموخته به تو ياد دهم؟ عرض كردم: آرى. فرمود: بگو: اى روزى دهنده فقيران و اى رحمكننده مسكينان و اى شنواتر از شنوندگان و اى بيناتر از بينندگان و اى مهربانترين مهربانان به من رحم كرده و روزيم ده.»
53. به راستى كه خداوند هرگز دنيا را از بين نخواهد برد تا اين كه قائمى از خاندان ما قيام كند، او دشمنان ما را مىكشد و از آنان جزيه نمىپذيرد و صليبها و بتها را مىشكند و نبردهاى جهانى را به پايان مىرساند و مردم را براى گرفتن مال فرا مىخواند و به صورت برابر تقسيم كرده و در ميان رعيّت به عدالت و دادگرى رفتار مىكند.
54. من از پيامبر خدا (ص)مىشنيدم كه مىفرمود: اى على! به زودى بنى اميّه تو را لعنت خواهند كرد و در عوض يك لعنت، فرشته هزار لعن بر آنان لعن مىفرستد، پس آنگاه كه قائم(عج) قيام كند چهل سال بر آنان لعن كند.
55. پيامبر خدا (ص) به من فرمود: «به زودى گروههايى از امّت من در مورد تو آزمايش خواهند شد، آنان مىگويند: پيامبر خدا (ص) چيزى از خود به جاى نگذاشته، پس براى چه على را جانشين خود كرده است؟ آيا كتاب پروردگارم پس از خداوند متعال برترين چيزها نيست؟ سوگند به خدايى كه مرا به حق به پيامبرى برانگيخت! اگر تو قرآن را با آن محكمى جمع آورى نكنى هرگز جمع نخواهد شد.» پس خداوند در ميان اصحاب مرا بدين ويژگى، مخصوص گردانيد.
56. خداوند مرا به چيزى اختصاص داد كه اوليا و اهل طاعتش را بدان اختصاص داده و مرا وارث محمّد(ص) قرار داد، حضرت به سمت مدينه اشاره كرد و فرمود: پس هر كه مىخواهد بدش آيد، بدش آيد و آن كه مىخواهد خوشحال شود خوشحال گردد.
57. پيامبر خدا(ص) در يكى از جنگها با بىآبى مواجه شد؛ لذا به من فرمود: اى على! برخيز و به كنار اين سنگ برو و بگو: من فرستاده پيامبر خدا (ص) هستم به من آب بده. سوگند به خدايى كه او را به پيامبرى برانگيخت من بىترديد رسالت پيامبر(ص) را رساندم، در اين هنگام همانند پستان گاو پيدا شد و از هر پستانى آب روان گرديد. وقتى چنين ديدم با سرعت خود را به حضور پيامبر رساندم و قضيه را گزارش دادم. فرمود: اى على! برو و از آن آب بياور، مردم ديگر نيز آمدند و مشكها و ظرفهايشان را پر كرده و چهار پايانشان را سيراب كرده و خود نوشيدند و وضو گرفتند. پس خداوند از ميان اصحابش من را بدين ويژگى اختصاص داد.
58. در يكى از جنگها آب تمام شده و پيامبر خدا(ص) به من فرمود: اى على! كاسهاى به من بياور، من كاسهاى آورده و به حضرتش دادم. آن حضرت دست راست خود را با دست من در ميان كاسه گذاشت و فرمود: بجوش! آنگاه آبى از ميان انگشتان ما جوشيد.
59. پيامبر خدا(ص) مرا به خيبر فرستاد، وقتى به خيبر رسيدم ديدم درش بسته است. من سخت آن را تكان دادم و از جايش كنده و چهل گام به دور انداختم. آنگاه وارد دژ خيبر شدم، مرحب براى مبارزه پا پيش گذاشته و به من حملهاى كرد، من نيز به او حمله كرده و زمينى را از خونش سيراب كردم. اين در حالى بود كه پيامبر خدا 9دو نفر از اصحاب خود را از پيش بدين مأموريت فرستاده بود و آنها شكست خورده و بازگشته بودند.
60. تنها من بودم که عمرو بن عبد ودّ را ـ كه با هزار مرد جنگى برابر بود ـ كشتم.
61. پيامبر خدا(ص) فرمود: «اى على! مثل تو در ميان امّت من مثل سوره توحيد است، هر كه تو را از دل دوست داشته باشد همانند كسى است كه يك سوّم قرآن را خوانده، و هر كه تو را از دل دوست داشته و با زبانش يارى كند گويى دو سوّم قرآن را خوانده، و هر كه تو را از دل دوست داشته و با زبانش يارى كرده و با دست به تو كمك كند گويى همه قرآن را خوانده است.
62. من در همه جا و در همه جنگها به همراه پيامبر خدا(ص) بودم و پرچم آن حضرت در دست من بود. (تنها در جنگ تبوک شرکت نکردم که آن هم به دستور پیامبر بود برای محافظت مدینه از توطئه منافقان)
63. من هرگز از ميدان نبرد فرار نكردم و كسى با من به مبارزه برنخاست؛ مگر اين كه زمين را از خونش سيراب نمودم.
64. روزى مرغ بريانى از بهشت براى پيامبر خدا(ص) آورده شد، آن حضرت از خداى بزرگ خواست كه محبوبترين آفريده خود در پيشگاه او را خدمت حضرتش بياورد. پس خداوند به من توفيق داد تا در محضرش حاضر گشته و به همراه آن حضرت از آن مرغ بريان خوردم.
65. روزى من در مسجد نماز مىخواندم كه گدايى وارد شد و چيزى خواست و من در حال ركوع بودم، انگشتر خود را از انگشتم بيرون آورده و به او دادم. خداوند متعال در مورد من اين آيه را فرستاد كه: « إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلاةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكاةَ وَ هُمْ راكِعُونَ » ولىّ و سرپرست شما تنها خدا، پيامبرش و كسانى هستند كه ايمان آورده، همان كسانى كه نماز را برپا داشته و در حال ركوع زكات مىپردازند.
66. به راستى كه خداوند متعال دو مرتبه آفتاب را براى من بازگردانيد كه جز من براى كسى از امّت حضرت محمّد باز نگرداند.
67. پيامبر خدا (ص) دستور داد كه در دوران زندگى و پس از مرگش مرا به عنوان امير مؤمنان بخوانند و هيچ كس ـ جز من ـ بدين نام خوانده نشد.
68. پيامبر خدا(ص) فرمود: «اى على! آنگاه كه روز قيامت شود منادى از ميان عرش ندا در دهد كه: سرور پيامبران كجاست؟ پس من برخيزم. آنگاه فرياد مىزند: سَرور اوصيا كجاست؟ پس تو برمىخيزى. آنگاه رضوان كليدهاى بهشت را و مالك كليدهاى دوزخ را آورده مىگويند: خداوند متعال به ما دستور فرمود كه اين كليدها را به تو بدهيم و به تو عرض كنيم كه شما نيز آنها را به على بن ابى طالب (ع) بدهيد. پس تو ـ اى على ـ قسمت كننده بهشت و دوزخ هستى.
69. پيامبر خدا (ص) مىفرمود: « ای علی! اگر تو نبودى منافقان از مؤمنان باز شناخته نمىشدند.»
70. روزى پيامبر خدا (ص) خوابيد و من، همسرم فاطمه و دو فرزندم حسن و حسين (ص) را نيز خوابانيده و عباى قطوانى خود را به روى ما كشيد، پس خداوند در مورد ما اين آيه را فرو فرستاد كه: « إِنَّما يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَ يُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيراً » خداوند مىخواهد پليدى را فقط از شما خاندان بزدايد و شما را كاملاً پاك و پاكيزه گرداند. جبرئيل عرض كرد: اى محمّد! من نيز از شما هستم، پس ششمين نفر ما جبرئيل است.
منبع : ابن بابويه، محمد بن على، الخصال ؛ ج2 ؛ ص572
مقالات ادبی ،تاریخی ،اجتماعی و ... نوشته خودم یادیگران