دولت جاودان

دشمن جان

 از چه با دشمن جانم شده ام دوست ندانم

غمم این است كه چون ماه نو انگشت نمایی

 ورنه غم نیست كه در عشق تو رسوای جهانم

دم به دم حلقه این دام شود تنگتر و من

دست و پایی نزنم خود ز كمندت نرهانم

سرپر شور مرا نه شبی ای دوست به دامان

 تو شوی فتنه ساز دلم و سوز نهانم

ساز بشكسته ام و طائر پر بسته نگارا

عجبی نیست كه این گونه غم افزاست فغانم

نكته عشق ز من پرس به یك بوسه كه دانی

پیر این دیر جهان مست كنم گر چه جوانم

سرو بودم سر زلف تو بپیچید سرم را

 یاد باد آن همه آزادگی و تاب و توانم

آن لئیم است كه چیزی دهد و باز ستاند

   جان اگر نیز ستانی ز تو من دل نستانم

گر ببینی تو هم آن چهره به روزم بنشینی

 نیم شب مست چو بر تخت خیالت بنشانم

كه تو را دید كه در حسرت دیدار دگر نیست

 "آری آنجا كه عیان است چه حاجت به بیانم؟